Page 38
← Swipe left  ↓ Swipe down
Een papagaai van honderd jaar
Die van z'n leven niets gezegd had
Begon te spreken, en ziedaar!
Het Woord waarop de Mens gewacht had.
"De Wijsheid die ons redden zal
Van oorlog, honger, pijn en nood,"
zei hij, "die 'k nu onthullen zal—
Te laat! Mijn hart!" Het beest viel dood.
A parrot of one hundred years
A parrot of one hundred years
That had never said a word,
Began to speak and behold!
The Word for which Man had been waiting.
"The Wisdom that will save us
From war, hunger, misery and pain,"
It said, "And which I shall now reveal—
"Too late! My heart!" The bird dropped dead.
Soms ging hij op, soms ging hij neer,
Soms trok hij baantjes heen en weer,
Soms deed hij sprintjes als een speer,
I had a goldfish in a bowl
I had a goldfish in a bowl
Which always swam in circles
From left to right and back again.Sometimes it swam this way, sometimes that,
Sometimes it dawdled lazily,
Sometimes it shot forward like a spear,And when in the mood,
it blew bubbles against the glass
And jumped up from its little lake.Thus its little life went by.
It never said a word,
happy with an ant's egg.
Ik fiets graag in de polder want
hoe vredig is het platteland!
De stier is nog niet uitgeblazen
of de koeien staan alweer te grazen.
I like to ride my bicycle in the polder
because
The countryside is so utterly peaceful!
Even before the bull has got its breath back
The cows are grazing again.
Ze vliegen voorbij als krijtende meeuwen,
bevreemd en verlaten—luister—hoor je de
wind?
Gedachten hebben geen ruimte of tijd
en de wind heeft geen geheugen.
Mijn gelijk is vervlogen waar ik toen stond.
Drie jaar zijn voorbij, verward van inhoud
van oud gevoel verkoeld.
De explosie van de liefde is uitgewerkt.
Alleen de indruk van een stem draag ik mee —
en even weet ik weer hoe het was
en ik vang de wind op mijn borst
en vergeet dat ik alleen ben en dans
een onzichtbare dans met een ongrijpbare
partner.
Little elegy
They fly past like crying seagulls,
bewildered and lost—listen—can you hear
the wind?
Thoughts have no space or time
and the wind has no memory.My rightness fades right where I am standing.
Three years have gone, confused and by old feelings cooled.The explosion of love has lost its power.
I only carry the impression of a voice —
and briefly I know once again how it used to beand I catch the wind on my chest
and forget I am alone and dance
an invisible dance with an intangible partner.
Boven de branding,
Nog witter dan sneeuw,
Alleen op de wereld,
Krijt Jan Maat de Meeuw:
'O waar is de liefde?
Waar vind ik een thuis?
Alléén moet ik vliegen,
Naar 't ver Zuiderkruis.'
Maar eerst moet ik huiswaarts
Want ik heb geen vree
Zonder de kliekjes
Van 't oud strandcafé.'
High above the surf,
High above the surf,
Whiter than snow,
Alone in this world,
John Seagull cries out:"Oh, where is love?
Where a home?
Alone is my flight
To the far Southern Cross.But first let me go home
Because I feel no peace
Without eating some leftovers
From the old beach café."